...han som sat med fjørpennen sin og krota ned den soga eg sit og syslar med kvar dag. Eller, krota er fulla ikkje rette ordet, for det var gløgt uttenkt og godt utført, verket hans.
Når me sit slik med eit verk, anten det er ei soga hell ein roman hell eit dikt, og borar oss inn i det og snur og vender på det, so lenge og med so mange tankar og trådar fljugande gjenom skallen, er det lett å gløyma at det var ei hand som fekk det i stand. Ei vanleg, varm hand som tok burti braud og dører og barnekinn, just som andre hender.
Eg tenkjer litt på desse hendene når eg takomtil ser på handskriftet (eit av mange) av soga um Kroka-Rev. Det er ikkje eit av dei vænaste handskriftene, og langt ifrå eit av dei eldste og gjævaste. Men det er no eit gamalt skrift lell, skrive ein gong millom 1660 og 1675. Og eit gjævt skrift, av di eg kjenner so godt til soga som skriftet fortel um.
Du kann skynja det at du skal få sjå godsakene. Bilætet (eller, faksimilen) av handskriftet AM 552 f 4to fann eg her.
Fint, eller kva?
