Lydspor: sjufyrasju

Eg har eit album som heiter Isola. Det er ei plate eg sett veldig høgt, difor er det kanskje rart at ho berre står i andletshøgd i cd-hylla mi, eg er jo knapt 163, og det på ein god dag. Men eg vil ha Isola rett framfor auga. Ikkje det at eg spelar albumet sjeldan og treng å bli minna på at eg har det, nei, men eg spelar det oftare viss det står der, eg får det liksom midt i fleisen, og kvar gong plata snurrar i spelaren tenkjer eg "No var det jammen godt du dukka opp".
Isola. Ikkje island, ikkje île, ikkje Insel, isla, insulo eller noko så enkelt som ö. Eller øy, då, for den saks skuld. Nei, Isola. Eg tenkjer isolasjon.
Før eg fekk albumet, var det italienske ordtilfanget mitt lik null. No kan eg i det minste eitt ord. Isola tyder øy. Og eg held fram med å tenkja isolasjon. Kanskje ikkje så rart, den tradisjonelle definisjonen på øy er ein landflekk med vatn rundt. Landflekk er kanskje ikkje heilt rett, ein finn jo øyar i alle storleikar. Alle kontinenta er vel eigentleg øyar, når eg tenkjer meg om. Land med vatn rundt. Den klassiske øya. Ein isolert landklatt.
I syntaksboka mi står det óg noko om øyar. Eg trur ikkje førekomsten av palmar, nedgravne skattar og kannibalar er særleg stor der. Men det spørst kanskje korleis ein ser det. Eg les at dei syntaktiske øyane er undersetningar som ledda ikkje kjem seg vekk frå. Leddet er stranda på ei øy, sitt fast, kan ikkje tematiserast, skipet har sokki, toget har gått, bilen er tom for bensin. Hah. "Heile verda fryktar du truleg tanken på ein katastrofe som kan øydelegga". Ja visst. Heile verda er stuck.
Men albumet. Det er som ei øy. Som isolasjon, som avstenging. Friviljug einsemd. Eg liker det så innmari godt. Og viss eg sløkkjer lyset og skrur opp lyden... Då er mørkret vatn og musikken jord og vêret kan vera hur fan som helst, for eg forstår akkurat kva Jocke meiner når han syng "Vi är på väg till Isola". Du & jag, eg og ingen, eg og alt, eg og eg og eg.
Det er fint å vera litt ego. Setta ei øy i spelaren og stranda seg sjølv. Berre litt. Berre nok til at det er godt å vera åleine og godt å vera med andre. Då er eg nøgd. Då er eg eg.